Największa bitwa stoczona podczas wojny króla polskiego Stefana Batorego ze zbuntowanym Gdańskiem. Wojskami polskimi, w sile około 2500 żołnierzy, dowodził hetman nadworny koronny Jan Zborowski. Armią gdańszczan, liczącą wraz z najemnikami i milicją miejską ok. 10 tys. żołnierzy, dowodził Jan Winkelbruch. Dowódca polski wykorzystał błąd popełniony przez przeciwnika, który zdążył przeprawić tylko cześć wojska przez kanał pod Rokitkami. Uderzenie Polaków rozbiło najemną piechotę oraz jazdę nieprzyjaciela. Widząc to milicja miejska rzuciła się do ucieczki. Podczas odwrotu wzięto około tysiąca jeńców, a życie straciło około 4 tys. żołnierzy gdańskich. Straty polskie nie przekroczyły 100 zabitych. Dzięki temu zwycięstwu inicjatywę przejęli Polacy. Gdańsk został oblężony, ale nie udało się go zdobyć armii królewskiej. W grudniu 1577 r. obie strony podpisały ugodę, na mocy której Gdańsk przeprosił króla, uznał go swoim panem i zapłacił 200 tys. zł odszkodowania.