Rosnące wpływy polityczne księcia Mieszka I na Pomorzu Zachodnim, które było obiektem ekspansji możnowładców wschodnich terenów Cesarstwa Niemieckiego, stały się przyczyną konfliktu między margrabią Łużyc a władcą Poski. Margrabia marchii łużyckiej Hodon, zebrawszy kilkutysięczne wojsko i uzyskując wsparcie grafa Zygfryda z Walbercku, wyruszył wbrew stanowisku cesarza Ottona I na wyprawę wojenną na ziemie Mieszka I. Książę polski, spodziewając się ataku, podzielił swoje siły na trzy części. Pierwsza, dowodzona osobiście przez władcę, blokowała przeprawę przez rzekę Odrę na trakcie prowadzącym do grodu w Cedyni. Pozostałe dwa ugrupowania, dowodzone przez książęcego brata Czcibora, zostały ukryte za wzgórzem górującym nad drogą do Cedyni, przylegającą do bagien powstałych wokół starego koryta Odry. W pierwszej fazie bitwy oddziały Hodona i Zygfryda, przeprawiwszy się przez Odrę, zaatakowały wojska Mieszka I, zmuszając je do odwrotu w kierunku Cedyni. Maszerując za wycofującymi się Polakami wojska niemieckie rozciągnęły się w długą kolumnę, posuwając się wąską drogą między wzgórzem a starym korytem Odry. Na znak Mieszka do walki włączył się Czcibor, który niespodziewanym atakiem konnicy uderzył na tyły wojsk niemieckich odcinając jej drogę odwrotu, a ukryte oddziały piechoty zaatakowały rozciągnięte wojsko Hodona. Do walki włączyły się ponownie oddziały dowodzone przez księcia Mieszka. Otoczeni Niemcy zostali zepchnięci na bagna i poniosli dotkliwe straty. Z pogromu spośród znaczniejszych wojowników uszedł jedynie Hodon oraz posiłkujący go graf Zygfryd z Walberck. W następnym roku, dzięki mediacji cesarza Ottona I, obie strony zawarły pokój.