Po detronizacji cara Mikołaja II i wybuchu rewolucji lutowej przyjęty przez demokratyczne władze Rosji nowy kurs umożliwił tworzenie dużych jednostek wojskowych z Polaków, którzy dotychczas służyli w armii rosyjskiej, pozostających nadal pod zwierzchnictwem rosyjskiego Naczelnego Dowództwa. Największą z nich był powstały w lipcu 1917r. I Korpus Polski dowodzony przez gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Wybuch rewolucji październikowej i przejęcie władzy przez bolszewików po raz kolejny zmieniły sytuację polityczną Polaków. Nowy reżim miał negatywny stosunek do polskich formacji wojskowych, w wyniku czego większość z nich została zmuszona do podjęcia walk przeciw wojskom bolszewickim. Wybuchły one pod koniec stycznia 1918 r. Jednym z najważniejszych sukcesów I Korpusu Polskiego było zdobycie i opanowanie twierdzy z miastem Bobrujsk. Wraz z fortecą Polacy zdobyli wielkie magazyny z zaopatrzeniem wojskowym, amunicją i prowiantem. Korpus, atakowany przez bolszewików dążących do jego zniszczenia, uzyskał dzięki temu sukcesowi środki do dalszej walki o swoje istnienie.