Po zakończeniu I wojny światowej Polacy mieszkający na Górnym Śląsku pragnęli przyłączyć go do Polski. Jednak decyzją traktatu wersalskiego miał się odbyć plebiscyt w sprawie przynależności tego obszaru do Polski lub Niemiec. Jeszcze przed jego przeprowadzeniem Polacy próbowali zbrojnie przyłączyć Śląsk do Polski. Jednak dwa powstania, w latach 1919 i 1920, zakończyły się niepowodzeniem. Po przegranym plebiscycie, przeprowadzonym w marcu 1921 r. Polacy rozpoczęli przygotowania do kolejnego powstania. Wybuchło ono w nocy 2/3 maja 1921 r. Dyktatorem III powstania śląskiego został Wojciech Korfanty, a naczelne dowództwo początkowo pełnił ppłk Maciej Mielżyński, a następnie ppłk Kazimierz Zenkteller. Siły powstańcze liczyły ponad 40 tysięcy ludzi. Znaleźli się w nich ochotnicy również z innych ziem polskich. Szczególną rolę odegrała Grupa Wawelberga – kpt. Tadeusza Puszczyńskiego, która w pierwszych godzinach walki zniszczyła mosty na głównych liniach kolejowych z Niemiec do obszaru plebiscytowego. Najbardziej zacięte boje toczono o Górę Świętej Anny. Powstanie trwało do 5 lipca 1921 r. W jego wyniku Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa na Górnym Śląsku podjęła 12 października 1921 r. decyzję o korzystniejszym dla Polski podziale spornego obszaru (1/3 Górnego Śląska została przyłączona do Polski).