Od lutego do kwietnia 1989 r. miały miejsce rozmowy pomiędzy władzami PRL a opozycją solidarnościową, które przeszły do historii jako obrady Okrągłego Stołu. Po raz pierwszy od zakończenia drugiej wojny światowej rządzące Polską władze komunistyczne, zdecydowały się na dopuścić do współudziału w decydowaniu o losach państwa opozycję demokratyczną, łamiąc tym monopol władz komunistów. Najważniejszymi postulatami politycznymi opozycji było ustanowienie Senatu i przeprowadzenie wyborów, w których mogliby kandydować ludzie opozycji solidarnościowej. W wyniku negocjacji ustalono, tzw. kwotowe wybory do Sejmu, gwarantujące że w Sejmie o 35% mandatów będą ubiegać się kandydaci w wolnych i demokratycznych wyborach, pozostałe zaś 65% miejsc miało być zagwarantowane dla partii rządzącej i jej sojuszników – Stronnictwa Demokratycznego oraz Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Wybory do Senatu miały być w pełni wolne. W rezultacie opozycja demokratyczna uzyskała 99 mandatów w stuosobowym Senacie oraz 161 mandatów w Sejmie (wszystkie, które były do podziału). Wybory okazały się olbrzymim sukcesem strony solidarnościowej i pokazały jak małym poparciem cieszy się w Polsce komunistyczna władza. Wygrana opozycji pozwoliła na powołanie pierwszego niekomunistycznego rządu, z premierem Tadeusz Mazowieckim na czele. Wydarzenia w Polsce rozpoczęły zmiany w innych krajach bloku wschodniego, zakończone obaleniem komunizmu i dominacji ZSRR w Europie Środkowo-Wschodniej.