Związek Walki Zbrojnej był organizację konspiracyjną powołaną do życia przez Naczelnego Wodza generał Władysława Sikorskiego, podporządkowaną Polskiemu Rządowi na Wychodźstwie. Miał on zastąpić utworzoną 27 września 1939 r. Służbę Zwycięstwu Polski. Komendantem Głównym ZWZ mianowano przebywającego we Francji gen. Kazimierza Sosnkowskiego, pseudonim Józef Godzięba. Decyzja została podjęta w związku z nową koncepcją organizacji polskiego ruchu oporu, promowaną przez  Naczelnego Wodza. Opowiadał się on za całkowitym rozdziałem struktur cywilnych i wojskowych. Nowa organizacja, działająca na terenach okupacji niemieckiej, sowieckiej oraz terytorium włączonym do III Rzeszy, przejęła część siatki konspiracyjnej oraz kadr Służby Zwycięstwu Polski. Jej głównym celem miało być wywalczenie dla Polski niepodległości. Bieżące zadania to: informowanie społeczeństwa o sytuacji militarnej i politycznej, podtrzymywanie nastrojów patriotycznych Polaków, stosowanie represji wobec kolaborantów, szkolenie kadr wojskowych, gromadzenie środków bojowych oraz podjęcie przygotowań do rozpoczęcia powstania zbrojnego w sprzyjającej temu sytuacji militarnej. Wobec klęski Francji w czerwcu 1940 r.  polskie władze na wychodźstwie ewakuowane zostały do Wielkiej Brytanii, co  utrudniło kontakt z  krajem, a tym samym kierowaniem  ruchem oporu. Dlatego 18 czerwca 1940 r.  gen. Stefan Rowecki „Grot”, który przebywał w kupowanym kraju, został mianowanym Komendantem Głównym ZWZ. 14 lutego 1942 r. Związek Walki Zbrojnej został przemianowany na Armię Krajową, która stała się najliczniejszą polską organizacją konspiracyjną w czasie II wojny światowej.