I wojna światowa doprowadziła do upadku trzech zaborczych monarchii. W czasie wojny państwa centralne zajęły ziemie polskie, należące przed wybuchem wojny do Rosji. W Warszawie działała ustanowiona przez okupacyjne władze niemieckie i austriackie Rada Regencyjna.  W obliczu rozpadu Austro-Węgier i klęski Niemiec na ziemiach polskich zaczęły formować się ośrodki władzy, związane z różnymi partiami politycznymi. W Krakowie 30 października 1918 r. powstała Polska Komisja Likwidacyjna, mająca przejąć władzę w dawnym zaborze austriackim. Polscy lewicowi politycy związani z Polską Partią Socjalistyczną, Polską Partią Socjalno-Demokratyczną i Polskim Stronnictwem Ludowych- Wyzwolenie postawili powołać rząd, który przeciwstawiłby się konserwatywnej Radzie Regencyjnej, która traciła znaczenie w społeczeństwie. 7 listopada 1918 r. w Lublinie, mieście które dotychczas było siedzibą okupacyjnych władz austriackich, utworzony został Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej. Premierem rządu został Ignacy Daszyński, polityk z Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej. Rząd wydał manifest, w którym proklamował powstanie Polskiej Republiki Ludowej oraz wprowadzał równouprawnienie obywateli bez względu na narodowość, wyznanie i płeć. Proklamował on wolność słowa, zgromadzeń i prawo do strajku a także 8 godzinny dzień pracy. Poparcia rządowi udzieliła konspiracyjna Polska Organizacja Wojskowa, której członkowie opanowali Lublin. Po powrocie Józefa Piłsudskiego do Warszawy, 12 listopada Daszyński, wraz z częścią rządu, pojechał do Warszawy i na jego ręce złożył  dymisję. Część postulatów ogłoszonych w manifeście była przyjęta przez niepodległe państwo.