Powołanie Związku Odwetu.

Po klęsce Polski w kampanii wrześniowej w 1939 r., na terenie okupowanego kraju zaczęto tworzyć konspiracyjne struktury wojskowe, z których najważniejszą był Związek Walki Zbrojnej. Wiosną 1940 r. komendant Związku Walki Zbrojnej płk. Stefan Rowecki ps. „Grot” powołał do życia organizację wojskową o charakterze sabotażowo-dywersyjnym pod nazwą Związek Odwetu. Na jej czele stanął ppłk Franciszek Niepokólczycki ps. „Teodor”. Początkowo zadaniem organizacji było gromadzenie broni i amunicji, przygotowywanie instrukcji i regulaminów, prowadzenie szkolenia i wywiadu. Związek posiadał własną kadrę dowódczą, wyodrębnione służby szkolenia, łączności i zaopatrzenia, a także dyspozycyjne oddziały sabotażowe i oddziały specjalne. Nasilenie akcji Związku nastąpiło w czerwcu 1940 r. w czasie intensywnych walk na froncie francuskim, kiedy to Polacy próbowali zaangażować wojska niemieckie na terenie okupowanej Polski, odciążając tym samym oddziały alianckie na zachodzie. Również w drugiej połowie 1941 r., po ataku Niemców na Związek Radziecki, Związek Odwetu wzmógł działania dywersyjne. Do najbardziej znanych operacji, w których uczestniczyli żołnierze Związku Odwetu należała akcja „Wieniec”, przeprowadzona w nocy z 7 na 8 października 1942 r., kiedy to w wyniku jednoczesnego wysadzenia torów kolejowych w warszawskim węźle kolejowym, sparaliżowano niemiecką komunikację wokół Warszawy. Po utworzeniu Armii Krajowej w 1942 r. Związek Odwetu wszedł w skład Kierownictwa Dywersji.