Do wybuchu I wojny światowej Lwów był stolicą austriackiego kraju koronnego Galicji i Lodomerii. Znaczną część jego mieszkańców stanowili Polacy. Pod koniec I wojny, gdy monarchia habsburska rozpadła się, w październiku 1918 r. zebrała się we Lwowie Ukraińska Rada Narodowa, która 1 listopada 1918 proklamowała powstanie Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Jednocześnie w nocy z 31 października na 1 listopada żołnierze ukraińscy ze stacjonujących w mieście oddziałów austriackich opanowali kluczowe gmachy w mieście, uprzedzając tym samym polskie plany opanowania Lwowa. Odpowiedzią ludności polskiej był spontaniczny opór i mobilizacja działającej w konspiracji Polskiej Organizacji Wojskowej. Rozpoczęły się walki uliczne. Powstała Naczelna Komenda Obrony Lwowa z kpt. Czesławem Mączyńskim na czele. Znaczną część walczących po polskiej stronie stanowiła młodzież akademicka i gimnazjalna. Najmłodszy z obrońców miał 9 lat, a najmłodszym poległym w walkach z Ukraińcami był 13-letni  Antoś Petrykiewicz. Młodzież ta zyskała miano „Orląt lwowskich”. Na wieść o wybuchu walk na terenie całej Polski (Galicji i Królestwa ) rozpoczęto tworzenie oddziałów „Odsieczy Lwowa”. Ukraińcy do walk o miasto skierowali oddziały Strzelców Siczowych. Pierwsze polskie oddziały wojskowe dotarły do Lwowa 20 listopada. Przeprowadził je z Przemyśla ppłk. Michała Karaszewicza- Tokarzewski. Pozwoliło to na wyparcie Ukraińców z miasta. Walki trwały nadal w jego okolicach,a sam Lwów był blokowany. Ukraińcy do wiosny 1919 r. próbowali zdobyć miasto. Dopiero w kwietniu 1919 r. udało się uwolnić Lwów od ostrzału artyleryjskiego. Walki o stolicę Galicji były częścią toczącej się do lipca 1919 r. wojny polsko-ukraińskiej. Miasto Lwów jako jedyne w Polsce zostało odznaczone Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari.