Józef Piłsudski organizator polskich legionów w czasie I wojny światowej, bohater wojny polsko-bolszewickiej, uhonorowany tytułem pierwszego marszałka Polski w 1923 r. odsunął się od życia politycznego i osiadł w swoim dworku w Sulejówku pod Warszawą. Jednak niepewna sytuacja polityczna Polski, będąca wynikiem zarówno konfliktów wewnętrznych młodej demokracji parlamentarnej, jak i zagrożenie ze strony dwóch nieprzyjaznych Polsce sąsiadów: Niemiec i ZSRR, sprawiły że Piłsudski podjął decyzję powrotu na scenę polityczną drogą zamachu stanu. Marszałka poparli dawni towarzysze legionowi pełniący często wysokie stanowiska wojskowe, lecz część jednostek opowiedziała się za legalnym rządem. Do pierwszych starć doszło na moście Kierbedzia w Warszawie. Siłami wiernymi rządowi dowodził w Warszawie gen. Tadeusz Rozwadowski, zaś wojskami popierającymi marszałka gen. Gustaw Orlicz-Dreszer. W bratobójczych walkach w stolicy, które trwały do 15 maja, zginęło 215 żołnierzy i 164 cywilów, a około 920 osób zostało rannych. W wyniku zamachu upadł rząd Wincentego Witosa, a prezydent Stanisław Wojciechowski podał się do dymisji. Od czasu zamachu majowego Polska zaczęła zdążać w kierunku rządów autorytarnych, określanych mianem sanacji (z łac. sanare – leczyć), czego uwieńczeniem było uchwalenie nowej konstytucji w kwietniu 1935 r. Józef Piłsudski, pomimo że objął tylko funkcję Ministra Spraw Wojskowych oraz nowoutworzone stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, sprawował faktyczną władzę w kraju.