Początek polskiej ofensywy przeciw oddziałom ukraińskim w Galicji Wschodniej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. najdłużej trwały walki o wschodnie granice państwa. Pierwsze starcia z Ukraińcami rozpoczęły się 1 listopada 1918 r. o Lwów. Przerodziły się one w wojnę polsko-ukraińską. Wiosną 1919 r. linia frontu przebiegała wzdłuż linii Kowel – Włodzimierz Wołyński – Bełz – Rawa Ruska – Lwów. 14 maja na całej długości frontu od Wołynia po Karpaty rozpoczęła się ofensywa przeciwko wojskom ukraińskim. Jej celem było rozbicie oddziałów Ukraińskiej Armii Halickiej i opanowanie Galicji Wschodniej. W ofensywie udział wzięły miedzy innymi dwie dywizie Błękitnej Armii, które wiosną przybyły z Francji do Polski. Dowództwo nad ofensywą sprawował gen. Józef Heller. W ciągu dwóch tygodni większa część Galicji Wschodniej została zajęta przez Wojsko Polskie. Wobec zagrożenia niemieckim atakiem, część oddziałów została przerzucona nad zachodnią granicę Polski. Ukraińcy podjęli nieudane kontruderzenie, po którym Polacy rozpoczęli kolejny atak. Doprowadził on do opanowania Galicji Wschodniej aż po Zbrucz. Wojna polsko-ukraińska zakończyła się w lipcu 1919 r.