Do wybuchu I wojny światowej Lwów był stolicą austriackiego kraju koronnego Galicji i Lodomerii. Znaczną część mieszkańców stanowili Polacy. W nocy z 31 października na 1 listopada żołnierze ukraińscy ze stacjonujących w mieście oddziałów austriackich opanowali kluczowe gmachy w mieście, uprzedzając tym samym polskie plany opanowania Lwowa. Odpowiedzią ludności polskiej był spontaniczny opór i mobilizacja działającej w konspiracji Polskiej Organizacji Wojskowej. Rozpoczęły się walki uliczne. Powstała Naczelna Komenda Obrony Lwowa z kpt. Czesławem Mączyńskim na czele. Na wieść o wybuchu walk na ziemiach polskich (Galicji i Królestwa ) rozpoczęto tworzenie oddziałów „Odsieczy Lwowa”. Ukraińcy do walk o miasto skierowali oddziały Strzelców Siczowych. W Przemyślu zorganizowano grupę pod dowództwem ppłk. Michała Karaszewicza-Tokarzewskiego, liczącą 140 oficerów i 1228 żołnierzy. Wyruszyła ona 19 listopada koleją w kierunku Lwowa. Oddziały te wczesnym popołudniem 20 listopada dotarły do miasta. Ppłk Karaszewicz- Tokarzewski przejął dowodzenie nad polskimi siłami. Wykorzystując wcześniej powstały plan dwustronnego okrążenia sił ukraińskich, Polacy zaatakowali przeciwnika rano 21 listopada. Po dniu walk udało się wyprzeć nieprzyjaciela z miasta. Walki trwały nadal w jego okolicach, a sam Lwów był blokowany. Ukraińcy do wiosny 1919 r. próbowali zdobyć miasto. Dopiero w kwietniu 1919 r. udało się uwolnić Lwów od ostrzału artyleryjskiego. Walki o stolicę Galicji były częścią toczącej się do lipca 1919 r. wojny polsko-ukraińskiej. Miasto Lwów jako jedyne w Polsce zostało odznaczone Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari.