Na sejmie krakowskim Janowi Tarnowskiemu wręczono dokument nominacyjny na stanowisko hetmana wielkiego koronnego. Dokument ten precyzyjnie określał kompetencje dowódcy wojsk koronnych, tym samym kończąc proces kształtowania się urzędu hetmańskiego w Polsce. Stanowisko to pierwotnie nadawano na okres wojny lub kampanii, a od 1581 r. stało się dożywotnim. W końcu XVI w. wykształciły się dwa urzędy hetmańskie: hetman wielki, który w czasie pokoju pozostawał przy dworze, zajmując się ogólną administracją i strzegąc interesów wojska, oraz hetman polny, zwykle przebywający w polu z małymi oddziałami i prowadzący doraźne walki. Oznaką godności hetmańskiej była buława oraz buńczuk.