Od połowy 1943 r. konflikt narodowościowy między Polakami a Ukraińcami na południowo-wschodnim obszarze okupowanych terenów II RP wszedł w nową fazę. Przyczyną ich były dążenia ukraińskie do stworzenia własnego niepodległego państwa m.in. na obszarze Dystryktu Galicji, który w dużej mierze zamieszkany były przez ludność ukraińską. Z tymi projektami nie mogli pogodzić się, zamieszkujący od wieków te tereny Polacy. Sytuacja doprowadziła do tego, że od poł. 1943 r., zaczęło dochodzić do krwawych zajść między obiema stronami. Ukraińskie nacjonalistyczne organizacje: OUN (Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów) i UPA (Ukraińska Powstańcza Armia) zaczęły latem 1943 r. przeprowadzać czystki etniczne na spornym terytorium. Z wyjątkową brutalnością, ludność ukraińska (częściowo sterroryzowana, częściowo sympatyzująca z nacjonalistami z OUN i UPA) wymordowywała polskich mieszkańców tych rejonów. 28 lutego ofiarą Ukraińców stali się mieszkańcy wsi Huta Pieniacka na Lwowszczyźnie. Zginęło, według różnych szacunków, od 600 do 1500 Polaków. Według wyników śledztwa Instytutu Pamięci Narodowej, zajmującego się wyjaśnianiem zbrodni popełnianych na Polakach, pacyfikacji dokonali ochotnicy ukraińscy z 4. Pułku Policyjnego SS wraz z oddziałem UPA i składającym się z nacjonalistów ukraińskich oddziałem paramilitarnym. Z masakry ocalało około 160 osób.