Internowanie 2. Dywizji Strzelców Pieszych w Szwajcarii.

Po zajęciu Polski przez Niemców i Sowietów w 1939 r. Polacy nie zaprzestali walki. U boku sojuszniczej Francji zaczęto organizować polską armię. Jesienią 1939 r. utworzono 2. Dywizję Strzelców Pieszych. W jej skład weszli żołnierze ocalali z klęski wrześniowej, którzy uniknęli niewoli i dotarli do Francji oraz ochotnicy z polonii francuskiej. Dywizja formowano w obozie Parthenay w departamencie Deux-Sevres. W ostatniej  dekadzie maja 1940 r. nie w pełni przygotowana do walki jednostka została przerzucona do rejonu Colombey-les-Belles. W dniach 10-12 czerwca 1940 r. dywizja została przetransportowana do rejonu Belfortu w Alzacji, gdzie wcielono ją do francuskiego XLV Korpusu Armijnego. Część sił dywizji została zaangażowana nad rzeką Saoną, gdzie stanowiła ubezpieczenie korpusu. 16 czerwca polskie oddziały rozpoczęły odwrót na południowy zachód, jednak drogi odwrotu zostały zajęte przez oddziały niemieckie. 18 czerwca polska dywizja zajęła pozycje obronne na wzgórzach Clous de Doubs – w występie osłanianym przez granice francusko-szwajcarską. Po dwudniowych walkach Polacy, wobec kapitulacji Francji i niemożności kontynuowania walki, przeszli, jako ostatnia jednostka francuskiego korpusu na drugą stronę granicy. Polska dywizja przekroczyła ją z pełnym uzbrojeniem i sprzętem. Zgodnie z prawem międzynarodowym Polacy zostali internowani. W szwajcarskich obozach większość żołnierzy 2. DSP spędziła resztę wojny, gdzie pracowali na rzecz gospodarki szwajcarskiej, a także zdobywali wykształcenie. W czasie zagrożenia Szwajcarii agresją niemiecką rozważano możliwość wykorzystania polskich żołnierzy z Niemcami.