Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. Polska musiała przez kilka lat toczyć walki o ukształtowanie granic. Największym zagrożeniem dla młodego państwa była Rosja Radziecka. Niewypowiedziana wojna polsko bolszewicka toczyła się od stycznia 1919 r. W jej toku w maju 1920 r. wojska polskie zajęły Kijów. W końcu maja przed polskim frontem na południe od stolicy Ukrainy, pojawiła się ściągnięta z Kaukazu bolszewicka 1. Armia Konna Siemiona Budionnego. 27 maja 1920 r. czerwona kawaleria zaatakowała pozycje polskie pod Wołodarką, Bereznem i Nowofastowem. Polskie oddziały, w skład których wchodziły: 44. Pułk Strzelców Kresowych oraz 1. i 16. Pułki Ułanów sformowały silne, pojedyncze punkty obronne, dzięki czemu Sowieci nie mogli wykorzystać swojej liczebnej przewagi. Decydującą o polskim zwycięstwie w boju pod Wołodarką okazała się szarża dwóch szwadronów 1. Pułku Ułanów Krechowieckich przeprowadzona 29 maja. Bezpośrednim skutkiem taktycznego sukcesu ułanów krechowieckich było przejście na polską stronę brygady kozaków.