Bitwa pod Warszawą. Starcie kawalerii szwedzkiej i sasko-polsko-litewskiej w dobie Wielkiej Wojny Północnej (1700 – 1721). Połączone wojska sasko-polsko-litewskie pod dowództwem Otto Arnolda von Paykulla, w sile ok. 9 tys. żołnierzy, zostały rozbite przez oddziały szwedzkie stacjonujące w Warszwie dowodzone przez Karla Nierotha, liczące jedynie ok. 2,5 tys. żołnierzy. W ręce Szwedów dostał się dowódca saski, którego osądzono i skazano za zdradę na śmierć (pochodził z Estonii – wówczas prowincji szwedzkiej i był poddanym Karola XII). Bitwa trwała około 6 godzin, siły polsko-sasko-litewskie nie odzyskały Warszawy.