Po zajęciu Polski przez Niemców i Sowietów w 1939 r. Polacy nie zaprzestali walki. U boku sojuszniczej Francji zaczęto organizować armię polską. Jesienią 1939 r. w obozie Coëtquidan w Bretanii utworzono 1. Dywizję Grenadierów. W jej skład weszli żołnierze ocalali z klęski wrześniowej, którzy uniknęli niewoli i dotarli do Francji oraz ochotnicy z polonii francuskiej. W końcu kwietnia 1940 r. jednostka została przerzucona do Lotaryngii, gdzie zakończyła szkolenie. 1. Dywizja Grenadierów pod dowództwem gen. bryg. Bronisława Ducha została w połowie maja 1940 r. podporządkowana francuskiemu XX Korpusowi Armijnemu, który bronił ufortyfikowanego odcinka Sary, będącego częścią Linii Maginota. Początkowo polskie oddziały zostały rozdzielone pomiędzy oddziały francuskie. W przededniu ofensywy niemieckiej 1. Armii, która rozpoczęła się 14 czerwca 1940 r. polskie oddziały zostały zgrupowane razem i zajęły pozycję w centrum ugrupowania korpusu w rejonie Altwiller-Lening. Po dwóch dniach walk opóźniających 1. Dywizja Grenadierów obsadziła kanał Marna- Ren w rejonie miejscowości Lagarde. 17 czerwca niemiecki XII Korpus Armijny podjął próbę przełamania polskich pozycji. Po dwudniowych walkach, z trzema dywizjami niemieckiej piechoty, wobec rozbicia i odwrotu jednostek francuskich, Polacy wycofali się na południe w okolice miejscowości Merviller, gdzie zorganizowali obronę. 20 czerwca dywizja została zaatakowana przez Niemców i zmuszona do odwrotu w kierunku południowo-zachodnim. Wobec rozkładu sąsiednich oddziałów francuskich, 21 czerwca gen. Duch podjął decyzję o zniszczeniu sprzętu i rozwiązaniu dywizji. Żołnierze mieli przedzierać się do południowej Francji i próbować przedostać się do Wielkiej Brytanii by dalej kontynuować walkę. Niestety większość żołnierzy dostała się do niewoli niemieckiej.